Για τους Φιλοσόφους του Καναπέ!

Όπως είχα αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο: «Κινηματικές διαφορές Εθνικιστών-Αριστερών», στον «χώρο» έχουμε την «τιμή» να έχουμε όλων των ειδών τα «φρούτα». Ορισμένα από αυτά -τα πιο σάπια- είναι φαινομενικά τα πιο καλά. Εξωτερικά, είναι ωραία και γυαλιστερά, όμως εντός μαύρα και βρωμερά… Ατομα ρηχά, που έχουν γεμίσει με ιδέες από ξένα μυαλά!

Έχοντας μετατραπεί σε παπαγάλους, αναμασούν ρήσεις φιλοσόφων και στοχαστών, χωρίς οι ίδιοι να έχουν στοχαστεί ποτέ, χωρίς να έχουν πολεμήσει ποτέ, χωρίς να έχουν ζήσει ποτέ! Κλειδαμπαρωμένοι και ξεχασμένοι απ’ την κοινωνία και τα κοινά αγορεύουν και «φιλοσοφούν», ιδίως σε μικρά παιδιά!

Το γεγονός από μόνο του είναι, προφανώς, αστείο και θλιβερό. Και σίγουρα θα έλεγε κανείς, ανάξιο σχολιασμού. Όμως, οι «περισπούδαστοι» αυτοί δειλοί, έχουν το θράσος να στρατολογούν νεαρούς Εθνικιστές τους οποίους όχι μόνο νοθεύουν πνευματικά και ευνουχίζουν κινηματικά, αλλά στρέφουν και ενάντια σε όσους ζουν ακτιβιστικά. Ενάντια σε όσους προσπαθούν να δράσουν και να προσφέρουν, με τις όποιες δυνάμεις έχουν.

Δεν αντέχουν στη θέα κάποιου άλλου να εφαρμόζει στην πράξη αυτά που εκείνοι τάχα κηρύττουν. Γι’ αυτό, κατά την γνωστή παραβολή του Αισώπου, κάνουν τις δράσεις «κρεμαστάρια»! Χλευάζουν και υποβαθμίζουν το κάθε τι, νομίζοντας πως έτσι θα φανούν αυτοί!

Κάποιοι φαίνεται να έχουν ερμηνεύσει την δελφική παραίνεση: «Φιλόσοφος Γίνου» πολύ λάθος. Ταυτίζοντας τη Σοφία με την αμπελοφιλοσοφία και τον Στοχασμό με το καθισιό, παραλλάχθηκε σε: «Άπραγος Γίνου»… Που να ‘ξεραν πως μόνο βιωματικά αποκτάται η Γνώση. Πως μόνο ενεργητικά και όχι παθητικά, βρίσκεις την Αλήθεια!

Όχι μηρυκάζοντας λόγια σοφών, αλλά γινόμενος ο ίδιος Σοφός. Όχι διαβάζοντας καθιστά, αλλά σκεπτόμενος ορθά. Ζώντας, πολεμώντας και αναβαίνοντας σε ψηλά βουνά! Πρώτα στη Φύση και μετά στη Ψυχή. Πρώτα στην Κοινωνία και μετά στα βιβλία. Πρώτα εξωτερικά και μετά εσωτερικά!

Κλέφτες Ιδεών – Συλλέκτες εμπειριών αλλωνών!

Σήμερα, όλα γίνονται ανάποδα. Και οι λόγοι γι’ αυτό πολλοί: λίγο το διαδίκτυο που προσφέρει ανωνυμία, ψεύτικους φίλους και έτοιμες λύσεις στο λεπτό, λίγο η εποχή του Φιλελευθερισμού με το Εγώ που θέλει παντί τρόπω να ξεχωρίζει, λίγο η έλλειψη ιδεολογικού υποβάθρου και βούλησης για Κάθαρση από μέρους μας, όλα μαζί φέρνουν στην επιφάνεια του «βάλτου» τα πιο χοντρά σκ…!

Αγύρτες και περιπλανώμενοι «μύστες» της καρπαζιάς, κηρύττουν τις νέες «δοξασίες». Ακίνδυνες θεωρίες και ασφαλείς επιλογές. Τα νέα Εφέσια Γράμματα πλασάρονται ως μαγικές συνταγές. Σύντομα θα έχουμε και τα δικά μας μέντιουμ, τα οποία μέσω τηλεπάθειας και αστρικής προβολής θα ρίξουν το κράτος και θα μπουν στη Βουλή!

Μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού τους αναζητούν το… «Φως». Μελετώντας, αλλά όχι κατανοώντας. Μιμούμενοι και όχι εμπνεόμενοι. Απομνημονεύοντας, προς επίδειξη γνώσεων, όχι μαθαίνοντας. Θυμίζοντας μας τον Σπένγκλερ ο οποίος, αναφερόμενος στους «φιλοσόφους» του 18ου αιώνα, είπε ότι: «Η Φιλοσοφία είναι κατά βάθος η άμυνα έναντι του μη κατανοητού». Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν υπάρχουν σήμερα θαυμαστές του Νίτσε στον «χώρο», παρά ακούμε για εσωτεριστές, ινδουιστές, ταοϊστές και καμπαλιστές…

«Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω, έμαθα να βρίσκω» – Νίτσε.

Οι «φιλόσοφοι» αυτοί χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: Στους δειλούς που ψάχνουν κοινό και προσοχή και στους εγωπαθείς τρελούς που ψάχνουν επιβεβαίωση -σε τέτοιο βαθμό που όποτε η Ελλάδα ανασαίνει, πέφτουν σε κατάθλιψη, μιας και καθίστανται περιττοί! Είναι οι διαχρονικοί έμποροι του Εθνικισμού. Οι Ιαχωβάδες της Ιδέας για τους οποίους ο Σάμουελ Τζόνσον είπε την γνωστή φράση:

«Ο Πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο κάθε Απατεώνα»!

Είναι δυνατόν να υπάρξει ουσιαστικός Λόγος, δίχως Πράξη; Οι κήρυκες, αυτοί, της καταστροφής δηλώνουν Πατριώτες χωρίς να δίνουν την παραμικρή μάχη. Χωρίς να κάνουν το παραμικρό για την αναστροφή της κατάστασης. Ακόμα και ο μεγαλύτερος θιασώτης της Ειρηνικής Επανάστασης, Γκάντι, κήρυττε την παθητική, έστω, αντίδράση: την πολιτική, ταξική και εξουσιαστική ανυπακοή, όπως και το μποϊκοτάζ αγαθών και υπηρεσιών των ξένων αφεντικών.

Λόγος δίχως Πράξη είναι αερολογία – Πράξη δίχως Λόγο, απερισκεψία!

Η Πολιτική πρέπει να παντρεύεται με την Φιλοσοφία, γινόμενη μια ζώσα Ιδεολογία, όχι κούφια θεωρία! Μόνο έτσι «γεννάται» ο αιώνιος άνθρωπος. Ο αρχετυπικός Φιλόσοφος-Μαχητής!

«Ένας ήρωας γεννιέται ανάμεσα σε 100, ένας σοφός βρίσκεται ανάμεσα σε 1.000, αλλά ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος μπορεί να μην βρεθεί ούτε ανάμεσα σε 100.000» – Πλάτων.

Ας δούμε, τώρα, την άποψη του φιλοσόφου των φιλοσόφων, Πλάτωνα, για τους παπαρολόγους του καναπέ. Για τους εκ του ασφαλούς προφήτες και «καθοδηγητές» και ας θυμόμαστε ότι: «Το καναπεδίζειν ουκ εστί φιλοσοφείν!».

Πλάτωνος Πολιτεία

Το γεγονός ότι πραγματεύσεις των Αρχαίων Ελλήνων παραμένουν πάντα επίκαιρες αποδεικνύεται περίτρανα από το παρακάτω κείμενο. Ο Πλάτωνας, συζητώντας με τον Γλαύκο, έχοντας ήδη περιγράψει την ιδανική για εκείνα τα χρόνια πολιτεία, συνδιαλέγεται το ζήτημα της διοίκησης αυτής της πόλης.

«Τότε; Δεν είναι φυσικό, είπα εγώ, και δεν συνάγεται κατανάγκην από όσα έχουμε πει ότι άνθρωποι αμόρφωτοι, δίχως καμιά εμπειρία της αλήθειας, δεν θα ήταν ποτέ δυνατόν να διοικήσουν ικανοποιητικά μια πολιτεία ούτε, επίσης, άνθρωποι αφημένοι να περνούν ως το τέλος τη ζωή τους μελετώντας; Οι πρώτοι επειδή δεν έχουν θέσει ένα στόχο προς τον οποίο θα πρέπει να κατατείνουν όλες οι πράξεις τους -οι ιδιωτικές και οι δημόσιες- οι δεύτεροι επειδή από δική τους προαίρεση δεν πρόκειται να ασχοληθούν με τίποτε πρακτικό, καθώς θα νομίζουν ότι έχουν μεταφερθεί -ζωντανοί ακόμη- στα νησιά των μακάρων!

Δίκιο έχεις, είπε.».

Ο Πλάτων αποκλείει, αρχικά, από την διοίκηση της πόλης τους απαίδευτους. Οι απαίδευτοι άνθρωποι, εκτός του ότι δεν έχουν την ικανότητα να αναλάβουν ένα τέτοιο βάρος, είναι ευτυχισμένοι με την εξασφάλιση των βασικών υλικών τους αναγκών, αδιαφορώντας για την πνευματική καλλιέργεια και τα κοινά. Είναι προφανές πως ένας άνθρωπος χωρίς παιδεία και μια σαφή φιλοσοφία ζωής δεν μπορεί να οργανώσει τα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και στρατιωτικά ζητήματα μίας πόλης/έθνους.

Επόμενο βήμα του Πλάτωνα είναι να αποκλείσει από εν δυνάμει βασιλείς τους «βιβλιοφάγους» της εποχής του. Αυτή η μικρή ομάδα ανθρώπων είχε αφιερώσει, όπως μας λέει, τη ζωή της στην διαρκή απόκτηση γνώσεων. Για τον Πλάτωνα, αυτοί, παρ’ όλο που είναι πιο ικανοί για την ανάληψη της αρχής αποκλείονται μαζί με τους απαίδευτους μιας και οικειοθελώς δεν ασχολούνται με τα πρακτικά ζητήματα της ζωής και κατά συνέπεια της πόλης. «Ὅτι ἑκόντες εἶναι οὐ πράξουσιν» καθώς έχουν την εντύπωση ότι ζουν στα νησιά των Μακάρων! Απολαμβάνουν τις πνευματικές ηδονές που τους προσφέρουν οι ατελείωτες (θεωρητικά) γνώσεις τους, αδιαφορώντας προκλητικά για τους Συμπολίτες τους.

Είναι εναργές πως σε όλη την ιστορία του ανθρώπου οι ανόητοι αποτελούσαν το αμόνι και πλούσιοι το σφυρί της τύχης του κοινωνικού συνόλου και αυτό δεν δύναται να αλλάξει.

Παράλληλα, όμως, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε την ύπαρξη ανθρώπων που έχουν γνωρίσει ένα μέρος της αλήθειας, αλλά που πλέον φυγοπονούν στον ζεστό τους καναπέ. Σε αυτούς πέφτουν και οι μεγαλύτερες ευθύνες κατά των Πλάτωνα, καθώς παρ’ όλο που μπορούν να βγάλουν τους συμπολίτες τους από την λήθη, προτιμούν να κρύβονται και να μην κοπιάζουν. Θεωρούν ντροπή και ηθική έκπτωση την ενασχόληση με την λαϊκή βάση και τα προβλήματα που απασχολούν την δημόσια ζωή. Θεωρούν ξεπεσμένους τους ανθρώπους που υπολείπονται σε γνώσεις. Θλιβερούς πληβείους που αυτοί οι «ελιτιστές» απαξιούν να «διδάξουν»!

Φροντίζουν να αποφεύγουν τις ψυχικές, κοινωνικές και νομικές φθορές της ενεργής συμμετοχής με την πολιτική και αντ’ αυτού τρέφουν τον υπέρμετρο εγωισμό τους με όλο και περισσότερα βιβλία. Κουνώντας επιδεικτικά το δάχτυλο, κηρύττοντας το «ποίημα» της καταστροφής με την ματαιόδοξη ελπίδα να βγουν αληθινοί! Ετσι ώστε στο τέλος, πάνω απ’ τα συντρίμμια του ελληνισμού, να πουν εμφατικά: «Σας τα έλεγα Εγώ!»…

Δεδομένου, λοιπόν, πως μόνο ένας πεπαιδευμένος πολιτικός ηγέτης μπορεί να καθοδηγήσει ορθά ένα έθνος, ο φιλόσοφος τονίζει ότι, οι ικανότεροι των νέων πρέπει να τεθούν υπό πνευματικές και ψυχικές δυσκολίες, προκειμένου να λάβουν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση.

Η ανώτερη παιδεία που θα αποκομίσουν δεν θα τους επιφέρει ούτε υλικά αγαθά, ούτε κάποιου άλλου είδους ευχαρίστηση. Αντιθέτως, θα τους δεσμεύσει σε μια ζωή που θα υπηρετεί το σύνολο της κοινωνίας. Γιατί η πραγματική ευδαιμονία του (υγιούς) ατόμου επιτυγχάνεται μόνο μέσα από την ευημερία του συνόλου!

«Το έργο λοιπόν, είπα εγώ, που έχουμε να επιτελέσουμε εμείς, οι θεμελιωτές της πόλης, είναι να υποχρεώσουμε όσους από τη φύση τους είναι προικισμένοι κατά τον καλύτερο τρόπο να προσεγγίσουν εκείνο το μάθημα που προηγουμένως το χαρακτηρίσαμε ως το μέγιστο: να αντικρύσουν το Αγαθό και να βγάλουν εκείνη την ανηφοριά, και σαν ανέβουν και το κοιτάξουν αρκετά, να μην τους επιτρέψουμε αυτό που τώρα επιτρέπεται.

Δηλαδή ποιο;

Το να μένουν, είπα εγώ, εκεί και να μη θέλουν να κατέβουν πάλι δίπλα σ’ εκείνους τους δεσμώτες και να μοιραστούν μαζί τους τούς κόπους και τις τιμές, είτε αυτές είναι τιποτένιες είτε οι σπουδαιότερες.

Μα τότε, είπε, δεν θα τους αδικήσουμε και δεν θα τους κάνουμε να ζουν χειρότερα, ενώ μπορούν να ζήσουν καλύτερα;

Ξέχασες πάλι, είπα εγώ, φίλε μου, ότι το νόμο δεν τον ενδιαφέρει πώς μια ορισμένη τάξη στην πόλη θα γίνει ιδιαίτερα ευτυχισμένη, αλλά αναζητεί τρόπους ώστε η ευτυχία αυτή να πραγματοποιηθεί για όλη την πόλη συνενώνοντας αρμονικά τους πολίτες με την πειθώ αλλά και τον εξαναγκασμό, κάνοντάς τους να δίνουν ο ένας στον άλλο την ωφέλεια που μπορεί καθένας από αυτούς να προσφέρει στο σύνολο και πλάθοντας ο ίδιος ο νόμος τέτοιους άνδρες στην πόλη όχι για να τους αφήνει έπειτα να τραβούν κατα ‘κει που αρέσει στον καθένα αλλά για να τους χρησιμοποιεί ο ίδιος για την ενίσχυση της ενότητας της πόλης.

Σωστά, είπε· το είχα ξεχάσει.

Σκέψου ακόμη, Γλαύκων, ότι δεν πρόκειται να αδικήσουμε τους φιλοσόφους που θα βγάλει η πόλη μας αλλά θα τους πούμε σωστά πράγματα υποχρεώνοντάς τους να φροντίζουν τους άλλους και να τους προσέχουν. Θα τους πούμε δηλαδή ότι εύλογα στις άλλες πόλεις οι φιλόσοφοι όπως αυτοί δεν συμμετέχουν σε βαριά καθήκοντα· γιατί ξεφυτρώνουν από μόνοι τους χωρίς τη σκόπιμη δράση της μιας ή της άλλης πολιτείας, και είναι δίκαιο ό,τι φυτρώνει από μόνο του, χωρίς να χρωστά σε κανέναν την τροφή του, να μην έχει και τη διάθεση να πληρώσει σε κάποιον για τη διατροφή. Εσάς όμως σας αναστήσαμε προς το δικό σας αλλά και το δικό μας το συμφέρον, κάτι σαν οδηγητές και βασιλιάδες σ’ ένα σμήνος μέλισσες, και σας έχουμε δώσει παιδεία πιο καλή και πιο ολοκληρωμένη από εκείνων την παιδεία και σας έχουμε κάνει και στα δύο, στην πολιτική όσο και στη φιλοσοφία, πιο δυνατούς. Ας κατεβείτε λοιπόν, καθένας με τη σειρά του, στον τόπο που μένουν οι άλλοι κι ας συνηθίσετε μαζί μ’ εκείνους κι εσείς να βλέπετε τις σκιές· γιατί όταν το συνηθίσετε, θα διακρίνετε χίλιες φορές καλύτερα απ’ όσο οι δεσμώτες εκεί στη σπηλιά και θα αναγνωρίζετε τα είδωλα ένα προς ένα, τι λογής είναι και ποιανού πράγματος αποτελούν είδωλο, διότι εσείς έχετε δει την αλήθεια των όμορφων, των δίκαιων, των αγαθών πραγμάτων. Κι έτσι θα ‘ναι αληθινή η ζωή που θα ζήσουμε, εμείς κι εσείς, στην πόλη, κι όχι ένα όνειρο, όπως είναι τώρα στις περισσότερες πολιτείες όπου οι άνθρωποι πολεμούν ο ένας τον άλλο για σκιές και ξεσηκώνονται να αρπάξουν την εξουσία, λες και είναι τάχα η εξουσία κανένα μεγάλο καλό. Ενώ, βέβαια, η αλήθεια είναι τούτη: Σε μια πολιτεία όπου όσοι πρόκειται να ασκήσουν εξουσία έχουν ελάχιστα τη διάθεση να εξουσιάζουν, τα πράγματα σ’ αυτή την πολιτεία θα πηγαίνουν περίφημα και δεν θα υπάρχει καμιά αναταραχή, ενώ όπου οι άρχοντες θα έχουν την αντίθετη διάθεση, θα είναι και η κατάσταση των πραγμάτων η αντίθετη.

Βεβαίως, είπε».

Διαβάστε επίσης: «Γιατί οι Άριστοι δεν επιθυμούν την εξουσία;»

«Ξέρεις εσύ, είπα, κανέναν άλλο τρόπο ζωής που να περιφρονεί τα πολιτικά αξιώματα εκτός από τον τρόπο της ζωής του αληθινού φιλοσόφου;

Μα το Δία όχι, είπε εκείνος.

Ωστόσο είναι ανάγκη στην εξουσία να μην ανέρχονται άνθρωποι που έχουν έρωτα για αυτήν· διαφορετικά οι αντίζηλοί τους θα τους πολεμήσουν.

Ασφαλώς.

Ποιους άλλους λοιπόν θα αναγκάσεις να αναλάβουν τη φύλαξη της πόλης παρά εκείνους που έχουν στοχαστεί όσο κανένας άλλος με ποια μέσα κυβερνιέται καλύτερα η πολιτεία και έχουν δοκιμάσει κι άλλες τιμές και έναν τρόπο ζωής καλύτερον από του πολιτικού ηγέτη;

Κανέναν άλλο, είπε.».

Η μεγάλη διαφορά φυσικά με το σήμερα είναι πως ο Πλάτωνας μιλάει για πραγματικούς φιλοσόφους. Για πραγματικούς Αρίστους οι οποίοι, είτε από υπεροψία, είτε από έλλειψης εθνικής συνείδησης, αποφεύγουν τον συγχρωτισμό με το λαό. Παραμένουν στο «βουνό» ιππεύοντας τον κάλαμο. Πόσα συγγράμματα έγραψαν και πόσες σχολές ίδρυσαν οι σημερινοί «ινστρούχτορες»; Πόσες «αλήθειες» ανακάλυψαν;

Εκ του καναπέως προσπαθούν να παρακινήσουν κόσμο να τους ακολουθήσει. Ονειρεύονται και επιδιώκουν αρχηγίες και πρωτιές, αντίθετα με τους αληθινούς φιλοσόφους για τους οποίους μιλάει ο Πλάτων, γι’ αυτό και στρέφονται εναντίον των ανθρώπων της δράσης. Γιατί η δική τους ιδανική «πρωτιά» και «κίνημα» δεν βρίσκεται στον δρόμο, αλλά εντός της θαλπωρής ενός «ζεστού» chatroom ή μιας webcam… Εκεί, παπαγαλίζοντας λόγια σοφών, συναγωνίζονται για τα διαβάσματα τους ως συλλέκτες ιδεών. Μετατρέποντας την Γνώση σε ύλη!

«Η Γνώσης είναι Φωτιά! Γεννιέται στον πόλεμο και στα ανοιχτά μυαλά. Κατακτάται μέσα από θυσίες και μάχες εσωτερικές, που μονάχα οι γενναίοι γνωρίζουν απ’ αυτές. Απαιτεί ανάβαση σε ψηλά βουνά, μα και κατάβαση σε βαθύ τρομακτικά! Η Γνώση δεν είναι για δειλούς γι’ αυτό και το πολύ το διάβασμα είναι για χαζούς. Το καθισιό είναι για σκλάβους και νεκρούς. Για ανθρώπους των «σπηλαίων» σαν αυτούς -τους τάχα ξυπνητούς!»

Η σημερινή Πολιτεία

Ο κόσμος και η κοινωνία σήμερα είναι άρδην διαφορετικός από εκείνον της εποχής του Πλάτωνα. Η εθνική συνείδηση απουσιάζει και αντ’ αυτού ο Φιλελευθερισμός έχει κατακλύσει τα πάντα. Η άρχουσα τάξη δεν αφήνει περιθώρια «λάθους», ενώ η καπιταλιστική οικονομία επιβάλει τόσο ταχύς ρυθμούς και απαιτητικά ωράρια που ένας απλός άνθρωπος δεν έχει ίχνος χρόνου για να ασχοληθεί με οτιδήποτε ανώτερο, όπως την ατομική του καλλιέργεια. Η Γνώση έχει γίνει προνόμιο των πλουσίων. Και οι πλούσιοι είναι οι κατ’ εξοχήν προδότες και ολετήρες του Έθνους. Αυτοί που χειραγωγούν τις μάζες και επιδιώκουν εμμονικά την εξουσία.

Έτσι, ο λαός χωρίζεται, πλέον, σε δύο διακριτές τάξεις: την τάξη των Αστών, η οποία κατέχει τις κρατικές θέσεις και ελέγχει την Γνώση και την τάξη των Εργατοϋπαλλήλων οι οποίοι δεν έχουν ούτε χρόνο, ούτε χρήμα για να ασχοληθούν με την ακαδημαϊκή Γνώση ακόμα κι αν έχουν την διάθεση να το κάνουν. Και λόγο του ότι ο διαχωρισμός αυτός διατηρείται για δεκαετίες είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρεθεί έστω και ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Καθώς οι μεν είναι τόσο εξασφαλισμένοι και αποκομμένοι από τα καθημερινά προβλήματα που χρειάζεται να παρακολουθήσουν ταινίες ή σειρές για να δουν την άλλη όψη της ζωής, ενώ οι δε, που γνωρίζουν μόνο την καθημερινή βιοπάλη, υπολείπονται ακόμα και σε πολύ βασικές γνώσεις. Οι μεν δεν έχουν ζήσει ποτέ, ενώ οι δε δεν ξέρουν «τίποτα» άλλο παρά να πολεμούν. Συνεπώς, το να πάρουμε σήμερα έναν «Σοφό» και να τον «εκπαιδεύσουμε» καθίσταται ανέφικτο. Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η Συνεργασία των Τάξεων. Η αμοιβαία Αλληλεγγύη μεταξύ των εκπροσώπων του Γένους. Η ευρεία καλλιέργεια Εθνικής Συνείδησης, ξεκινώντας απ’ τα παιδιά και η οικοδόμηση μιας κοινωνικο/οικονομικο/πολιτικο/πνευματικής Μεσαίας Τάξης.

«Αυτή η πόλη είναι αυτό που είναι γιατί οι πολίτες της είναι αυτό που είναι.». – Πλάτων.

Τον καιρό του Πλάτωνα οι άνθρωποι ήταν εντελώς διαφορετικοί. Σχεδόν όλοι οι άντρες κάθε πόλης είχαν κάπου πολεμήσει, όπως και ο ίδιος. Στην ηλικία των 34/35 ετών είχε συμμετάσχει δύο φορές στον Κορινθιακό Πόλεμο. Τότε λοιπόν, ένα αγωνιστικό κάλεσμα στους αποτραβηγμένους από τα κοινά βετεράνους φιλοσόφους είχε αξία. Σήμερα, οι άνθρωποι των γραμμάτων στην τεράστια πλειοψηφία τους είναι πάππου προς πάππου άκαπνοι και φλώροι. Ποιός μπορεί, επομένως, να αναλάβει σήμερα επιτυχώς τον ρόλο του Ηγέτη; Μολονότι η εύρεση του «Ενός» δεν είναι απαραίτητη στα πρώτα βήματα ενός Κινήματος -και δεν πρέπει να αδρανούμε μέχρις ότου βρεθεί αυτός- θα δώσω απάντηση στο θεωρητικό αυτό ερώτημα:

Σήμερα, πέρα από τις δύο κατηγορίες που ανέφερα, υπάρχει και μια Τρίτη Τάξη η οποία δεν υπήρχε εκείνα τα χρόνια. Εκτός απ’ τους Απαίδευτους και τους Συλλέκτες Γνώσεων/Φιλοσόφους του Καναπέ έχουμε και αυτούς που θα αποκαλέσω: Εγκλωβισμένους.

Οι Εγκλωβισμένοι αποτελούνται από δύο επιμέρους κατηγορίες: Οι πρώτοι, είναι άνθρωποι των ανώτερων πνευματικών και οικονομικών τάξεων που λόγο συνθηκών και (κατά περίπτωση) φιλελευθέρων επιρροών φοβούνται να εκφραστούν, να πάνε κόντρα στο κατεστημένο και να εκπροσωπήσουν τα δίκαια αιτήματα του λαού. Είναι αριστοκράτες του γλυκού νερού που ναι μεν μπορεί να μην επιδιώκουν την εξουσία, όμως επιλέγουν να παραμένουν βολεμένοι, διατηρώντας τα προνόμια και τα αξιώματα τους. Καθώς τόσο η δομή της κοινωνίας, όσο και το επίπεδο του λαού και των «αγωνιστών» είναι αποτρεπτικό. Και αυτό γιατί φοβούνται πως αν φανερωθούν, εκτός του ότι θα στοχοποιηθούν και θα «καταστραφούν», η «θυσία» τους αυτή δεν θα πιάσει τόπο. Γι’ αυτό και προτιμούν, είτε να παραμένουν τελείως κρυφοί, είτε (σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις) να συνδράμουν εξ αποστάσεως.

Η δεύτερη υποκατηγορία περιέχει ανθρώπους της κατώτερης οικονομικής τάξης οι οποίοι παρ’ όλο που έχουν καί την θέληση καί την πνευματική κατάρτιση για να αναδειχθούν, δεν μπορούν για διάφορους λόγους να το πράξουν. Είτε στερούνται τον χρόνο, λόγο της ανάγκης για καθημερινή πολύωρη εργασία, είτε δεν έχουν αξιόλογους Συναγωνιστές για να τους βοηθήσουν, είτε δεν έχουν πόρους για να κάνουν κάτι δικό τους, είτε τους λείπουν οι «περγαμηνές» (διπλώματα, πτυχία κλπ.) για να εισακουστούν, είτε καταδιώκονται από το κράτος κλπ. Αυτοί είναι και οι πραγματικά Εγκλωβισμένοι οι οποίοι, σε αντίθεση με τους πρώτους που έχουν πάντα την επιλογή να εκτεθούν, να γίνουν «ήρωες» και να αφήσουν αβίαστα το στίγμα τους, ρισκάρουν τα πάντα για να επιτύχουν τις πιο μικρές νίκες. Ακροβατούν μεταξύ επιτρεπτού, αποδεκτού, νόμιμου και μη για να διαδώσουν μόνο ένα μέρος απ’ τις Ιδέες, τις Αξίες και την Αλήθεια τους με κίνδυνο να καταστραφούν στην κυριολεξία.

Η λύση λοιπόν, εις ότι μας αφορά, είναι όλα όσα έχω περιγράψει εδώ : «Το Χρέος μας ως Εθνικιστές» και εδώ: «Κινηματικές Διαφορές Εθνικιστών – Αριστερών» έτσι ώστε μέσα από σωστές επιλογές να οικοδομήσουμε τις Δομές που τόσο έχουμε ανάγκη. Να τις στελεχώσουμε με σοβαρούς και καταρτισμένους ανθρώπους, δημιουργώντας μια έμπιστη επιλογή και μια ασπίδα προστασίας. Μόνο τότε θα μπορέσουμε να προσελκύσουμε τους καλύτερους του έθνους. Καί τους «Εγκλωβισμένους» επιστήμονες και διανοητές καί τους σοφούς βιοπαλαιστές καί τους αξιολογότερους Συναγωνιστές!

Και μέσα από αυτή τη Νέα Τάξη να αναδυθεί εκ νέου η αρχέγονη Ελληνική Ψυχή. Και όπως στα 424π.χ. ο Σωκράτης πολεμούσε πλάι πλάι με τον Ξενοφώντα, έτσι να συναντηθεί και πάλι στα πεδία των μαχών η Αριστοκρατία του Αίματος. Αυτή τη φορά όμως, όχι σ’ έναν εμφύλιο πόλεμο, αλλά σε νέους εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Για την Ελευθερία και την Ανεξαρτησία του Γένους!

Πόλεμος πάντων μέν Πατήρ έστι

Αλέξανδρος Τζούλιος.

Ευχαριστώ τον Συναγωνιστή Ηρακλή για την συμβολή του.

Σημ. 1: Το εξώφυλλο του άρθρου, ο πίνακας του Jacques-Louis David για τον θάνατο του Σωκράτη, επιλέχθηκε γιατί ταιριάζει με τον τίτλο. Δεν αποτελεί κάποια μομφή προς τον μεγάλο φιλόσοφο.

Σημ. 2: Στην τελευταία παράγραφο γίνεται αναφορά στη μάχη του Δηλίου.